Frezowanie narożników wewnętrznych

Obróbka narożników wewnętrznych wymaga starannego doboru łuku toru narzędzia i odpowiedniej prędkości posuwu.

Zagadnienia

• Przy prowadzeniu frezu po ekwidystancie (tj. krzywej równoodległej) zaokrąglenia narożników wewnętrznych wzrasta kąt opasania narzędzie, dodatkowo obciążając krawędzie skrawające
• Układ często staje się niestabilny, powstają drgania i maleje niezawodność procesu obróbki
• Zmienny układ sił sprawia często, że narożnik zostaje podcięty
• Istnieje też ryzyko wykruszenia krawędzi skrawających lub nawet katastroficznego stępienia ostrzy

Tradycyjne frezowanie narożników

Promień naroża = 50% x DC

Rozwiązanie – ograniczyć kąt opasania narzędzia

Sterowanie promieniem łuku toru narzędzia (frezowanie z interpolacją kołową) w celu zmniejszenia kąta opasania i promieniowej głębokości skrawania pozwala ograniczyć tendencje układu do wpadania w drgania i móc zastosować większą osiową głębokość skrawania oraz posuw podczas skrawania narożników wewnętrznych.

• Frezować łuk zaokrąglenia naroża z większym promieniem niż podano w dokumentacji. Niekiedy może to być korzystne ze względu na możliwość użycia frezu o większej średnicy i dużej produktywności
• Można też użyć frezu o mniejszej średnicy Dc, aby uzyskać żądane zaokrąglenie narożnika

Frezowanie narożnika o większym promieniu zaokrąglenia,
Promień naroża = 75% x DC

Użycie mniejszego frezu,
Promień naroża = 100% x DC

Obróbka zgrubna

Optymalne wyokrąglenie narożnika to 50% DC.

Obróbka wykończeniowa

W przypadku obróbki wykończeniowej zastosowanie tak dużego promienia nie zawsze jest możliwe; jednak średnica frezu nie powinna przekraczać 1,5 x promienia zaokrąglenia powierzchni przedmiotu, np. dla promienia naroża 10 mm (0.394 cala) = maks. 15 mm (0.591 cala).